نخستین ماهواره تلویزیونی در جهان به نام تل ­استار در سال ۱۹۶۳ اقدام به ارسال نخستین فرکانس تلویزیونی کرد و در اصل این ماهواره شبکه های اختصاصی نداشت

و برخی کانال‌های اروپایی را صرفاً برای آمریکای شمالی فرستاد.

در کل ماهواره­ های نخستین تعداد شبکه های سرسام­ آور و چند ده هزاری امروزی را نداشت و برنامه­ های شبکه­ هایش دارای موضوعات همان شبکه­ های رسمی و حتی دولتی و محلی مانند سریال‌ها، تا کشوها بود و هنوز هیچ شبکه تخصصی مانند شبکه سریالی یا شبکه مستند وجود نداشت؛ در واقع تخصصی شدن برنامه­ های یک شبکه در کنار چند نوآوری و بدعت گذاری؛ زاییده سخت افزار رسانه­ای به نام ماهواره­ است.

نخستین سیستم­ های دریافت امواج خانگی به مانند نسل امروزی­شان از دو جزء اصلی تشکیل شده بودند؛ دیش و رسیور که تفاوت­شان برای دیش و بشقاب­های فعلی در شعاع فراتر از دو متر بود و برای رسیور­ها هم در آن دوره که حتی تلویزیون­ ها کنترل و ریموت نداشتند به صورت دستی عوض کردن کانال‌ها و فرمان­ها را اجرا می­کردند.

استفاده از تجهیزات نصب و گیرنده­های ماهواره در ایران را باید از اوایل دهه هفتاد شمسی حدود دانست زیرا عرضه و استفاده از آن ممنوع بود ولی با این حال به صورت قارچ گونه شیوع یافت.

اولین قوانین و اعلام رسمی ممنوعیت ماهواره در ایران به سال ۱۳۷۴ برمی­گردد که مجلس شورای اسلامی آن را وضع کرد و به صورت علنی قانون منع استفاده از تجهیزات و گیرنده­ های ماهواره­ ای را تصویب و دولت ابلاغ کرد.

پس از آن مباحث و پیشنهادهایی حتی برای استفاده با محدودیت خاص به راه افتاد که اوج و تکثر آن به دولت موسوم به اصلاحات برمی­گردد اما در این سال‌ها هر چه این پدیده مورد آسیب­ شناسی و کارشناسی قرار گرفت تنها منجر به این شد که از لحاظ حقوقی قوانین و تبصره­ های بسیاری بر آن قوانین منع استفاده افزوده شود.

برنامه­ های شبکه­ های فارسی زبان ماهواره­ ای در آن ابتدا بیشتر محتوا و موضوعاتی سیاسی داشتند و نیت و نوع گرایش ضد انقلابی و ضد ایرانی نشانه تأمین مالی آن‌ها توسط سرویس­­ های جاسوسی، محافل سلطنت طلب، ضد دین­ها و حتی بهائیان است.

این روال تاکنون هم ادامه داشته و به دلیل آنکه در حوزه جنگ نرم این شبکه­ ها از مهمترین محورهای عملیاتی بدخواهان و دشمنان این مرز و بوم است؛ میزان ساعت برنامه­های پخشی آن‌ها از سه؛ چهار ساعت در روز در اوایل کار به ۲۴ ساعت و حالت شبانه روزی در آمده.

کمیت آن‌ها که از حدود ده سال پیش از انگشتان دو دست هم فراتر نمی­ رفت؛ حالا تعدادشان از صد و بیست شبکه هم بیشتر شده و اعجاب برانگیز آنکه این عدد چندین برابر مجموع شبکه­ های اصلی و محلی سازمان صدا و سیماست که با حمایت و پشتیبانی دولت اکثرشان به اضافه چند شبکه ویژه مخاطبان مقیم خارج از کشور همه قاره­ه ا را پوشش تلویزیونی داده­اند.

البته این برتری عددی را در مقیاس با تعداد شبکه­ های سازمان صدا و سیما را نباید زیاد جدی گرفت چون با پیشرفت ثانیه­ایی تکنولوژی در این حوزه دیگر شبکه راه انداختن و شبکه داری بسیار لوس و عامیانه شده و با بدوی ترین امکانات راه انداختن یک شرکت ثبتی، در عصر حاضر می‌توان یک شبکه ماهواره­ ای برپا کرد.

در دیجیتالایز زدگی این دوران با یک واحد آپارتمان صد و پنجاه متری و تجهیزاتی که در هر عطاری هم پیدا می­شود می­توان شبکه ایی روی ایر برد و مانند برخی از همین فارسی زبان‌های ماهواره ایی که با همین حدود امکانات بیش از یک دهه عمر دارند می­توان دست به کاسبی رسانه ایی زد.

در انتهای این قیاس کلی شبکه های ماهواره ایی با سازمان صدا و سیما که فضا و مجالی اختصاصی و جامع را نیاز دارد این توجیه را هم به حق باید بست که حذف شبکه­ های صدا و سیما جمهوری اسلامی ایران از روی یک ماهواره که چندی پیش رخ داد نشانگر عجز و ناتوانی آن‌ها در برابر کیفیت برخی برنامه­ های فرا مرزی شبکه­ های وطنی و حتی خارجی زبان سیماست، حال آنکه در داخل نقد و اعتراض‌هایی مغرضانه و منصفانه بر برنامه­ های داخلی می­ رود آن دیگر بحثی جداست.

تعدادی از شبکه ­های ماهواره ایی فارسی زبان ادعای فعالیت ­های اقتصادی صرف دارند و با مظلوم­ نمایی ادعای بی طرفی از هر دو سو را دارند و فریاد هم می­زنند که کاسب هستند و پهنای باند فرکانس ویترین دکان رسانه ایشان است.

این به کنار که آن‌ها فقط به دنبال تجارت و بساطی برای زندگی بهتر در غربت هستند و هیچ‌گونه نگاه و قصد خصمانه و مذموم و خائنانه ندارند اما آن‌ها هم برای مخاطب وطنی مناسب و بی­خطر نباید ارزیابی شود.

در نزدیک­ترین آسیب شناسی آن‌ها را مروج اباحه­ گری و سبک زندگی غیر ملی باید قلمداد کرد زیرا از کشور تحت تابعیت آن فرهنگ میزبان را سرایت می­گیرند و چون ویروسی به ذهن مخاطب داخلی واگیر می­دهند و این مکمل مقید نبودن آن‌ها به برخی انگاره ­ها و باورهای شرعی و مناسبات فرهنگی داخلی است که خسارت­ های اعتقادی و اجتماعی را رقم می­زنند.

مانند بد حجابی و اختلاط نامحرم به عنوان پیش درآمد حیا زدایی از یک جامعه است و علی رغم برخورداری جامعه فعلی از بزرگان و امامان به مشابه آنتی‌بیوتیک‌هایی اجتماعی کسالت­ های اجتماعی و ناخوشی­ های اعتقادی را به وجود می­آوردند.

در قصد و هدف و علت وجودی این شبکه­ های ماهواره ایی تنها قشر فوق الذکر حداقل در زبان و ظاهر ادعای بی طرفی در همکاری با بدخواهان و دشمنان دارند که به صورت سطحی به مضر بودن آن‌ها اشاراتی شد.

حال نیت و هدف مابقی صد و چند شبکه فارسی زبان دیگر پیش بینی است که بهائی و وهابی و سلطنت طلب و منافق و مستکبر از جان و مال این مرز و بوم چه می‌خواهند و برای آگاهی و فراغت شهروندان ایرانی و اشتغال زایی و عرصه دهی به ایرانیان مهاجر سرمایه‌هایشان را صرف راه اندازی این شبکه­ ها نکردند و هرکدام از این بانیان بدنام به دنبال خباثت و منافع مطلوبشان هستند.

شاید تشخیص و فهمیدن آبشخور فکری و ایدئولوژیک این شبکه ­ها در وهابی و بهائی و غیره بودن کمی تخصصی باشد و عوام از آن آگاه نشوند.

وقتی VOA و BBC با هم یک صدا را پخش میکنند + فیلم

ساده ترین راه برای اطلاع از حمایت مالی یک شبکه ماهواره ایی و مبادی ارتزاق آن؛ میزان و زمان تبلیغات در آن‌ها است؛ زیرا آن‌ها تولیداتی برای فروش به دیگر رسانه­ ها و آبونمان و شارژی کابلی و حتی پخش انحصاری و اسپانسری ندارند که از لحاظ اقتصاد رسانه ایی توجیه کننده باشد پس به طور حتم از یکی از موارد فوق تغذیه می­شوند و اعانه دریافت می­کنند.

چند ویژگی منحصر به فرد در تقسیم بندی جغرافیایی و موضوعی شبکه­ های فارسی زبان وجود دارد که بسیار چشمگیر است و به حق هرگونه شک و ظن در برنامه ریزی و حساب شدگی آرایش آن‌ها مجاز است.

این شبکه­ های ضد شیعی و ایرانی از لحاظ جغرافیا و موضوع به سه منطقه در جهان آرایش داده شده­اند. نخستین دسته محل استقرار شبکه­ های خبری و سیاسی در قاره اروپا و آمریکا شمالی است. که علت توجیه ی این استقرار را باید در اقامت و پناهندگی اپوزسیون­ ها و سیاسیون خائن فراری داشت.

سر لیست این شبکه­ ها هم شبکه اختصاصی وزارت خارجه انگلیس؛ بی­ بی­ سی قرار دارد و در مقام بعدی شبکه اختصاصی سازمان سیا یعنی صدای آمریکاست.

کلونی دسته دوم این شبکه­ ها در خاورمیانه و به خصوص خلیفه نشین امارات است. برنامه ­های آن‌ها بیشتر به پخش ویدئو موزیک­ها، فیلم­ فارسی­ ها و شبکه­ های تجاری اختصاص دارد.

مراد شبکه­ های این منطقه بیشتر تجاری و سودجویانه است و گه گاه سیاسی کاری­ های آن‌ها هم سفارشی و قراردادی است که منافع مالی برایشان به دنبال دارد. اکثر مالکان و رئیسان و کارمندان این شبکه­ ها به ایران رفت و آمد دارند و برای همین هم نسبت به برچسب سیاسی حساسیت دارند.

کلونی سوم شبکه­ های فارسی زبان در جنوب شرق آسیا جمع شدند. فارسی وان و چند شبکه هم خانواده آن دفاترشان در مالزی و کشورهای همسایه­ اش قرار دارند و قاطبه برنامه­ های آن‌ها سریال هایی­ ست که به تعهد از فرهنگ مستحیل و غرب­زده همان منطقه و قسمت بی­ هویت فرهنگ آمریکای جنوبی به خصم انتخاب شدند.

حیا زدایی از جامعه مذهبی و اخلاق گرایی ایران بزرگترین و اصلی­ترین هدف این شبکه هاست که شب و روز شبکه ایشان را به پای آن گذاشته­ اند.

جدا از این تقسیم بندی سه­ گانه استثناهایی هم در منطقه بندی و هم در موضوع پردازی وجود دارند. مانند چند شبکه متنوعی که در هر منطقه وجود دارد و برنامه­ هایشان صرفاً طبق تقسیم بندی منطقه ایی این متن است. همین طور موضوع ترویج سبک­ زندگی غیردینی و غربی که تابع هیچ منطقه ­ایی نیست و به نوعی در اولویت دوم و سوم شبکه­ های همه مناطق است و سردمدار این موضوع شبکه من و تو از انگلیس است.